Nu ik zestig ben
op mijn zilveren bruiloft
en alles in mijn leven
minstens twintig jaar her is
(wel zijn mij sindsdien
nog kinderen geboren
maar dat is hun leven
en niet meer het mijne)
wil ik ieder die iets
in mij gezien heeft
bedanken het spijt mij
dat het niets is geworden
(een paar dove kooltjes
van onder de as
gaan als ze nog gloeien
uit als een nachtkaars)