O Artemis, die door de straten
van deze groen bespogen stad
zo hoog geschort en heerlijk gaat en
snijdt door het schuim uw lijnrecht pad,

ik volg van ver boven het wielen
der koppen uw omwonden hoofd,
en wie ook in uw kielzog vielen -
geen, die uw aandacht heeft geroofd.

Gij gaat al voort tot waar de straten
verdwijnen uit de rosse nacht.
Ik volg, godin, met bleek gelaat en
vind in het veld uw maan, die lacht.